Στην ανάβαση Αχλαδόκαμπου με Peugeot 207 Rallye
Νέος άνεμος πνέει στο Παν.Π.Αναβάσεων, και με το Μάριο Ξανθάκο στα πηδάλια του 207 Rallye ταξιδεύουμε στην Ανάβαση Αχλαδόκαμπου! Έναν αγώνα με στιλ... ευρωπαϊκό!ΑΝ υπάρχει μία μορφή αγώνων που μέχρι και σήμερα δίνει την ευκαιρία σε νέους οδηγούς να κάνουν το όνειρο πραγματικότητα, εκκινώντας με αγωνιστική φόρμα και κράνος σε μια κλειστή στην κυκλοφορία διαδρομή, αυτή είναι οι Αναβάσεις. Ένας θεσμός ίσως υποτιμημένος από ορισμένους, ιδιαίτερα απαιτητικός κατά τη δική μας κρίση. Και ενώ, λοιπόν, τα περισσότερα είδη αγώνων μηχανοκίνητου αθλητισμού αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης, το Παν.Π.Αναβάσεων μοιάζει με όαση. Το χαμηλό κόστος συμμετοχής επιτρέπει ακόμη σε αρκετούς αγωνιζομένους να δίνουν το «παρών» και στους φίλους των αγώνων να απολαμβάνουν θέαμα.
Απέναντι σε αυτήν την πρόκληση υπάρχουν σήμερα Λέσχες όπως εκείνη της Τρίπολης που, παρά τις δυσκολίες των καιρών, προσπαθούν και θέλουν να προσφέρουν το κάτι παραπάνω. Κάπως έτσι έχει η ιστορία της Ανάβασης Αχλαδόκαμπου, τέταρτου γύρου του Παν.Π.Αναβάσεων, η οποία ακολουθεί τα χνάρια της Κύμης, προσφέροντας μια διαδρομή με συνολικό μήκος 5,3 χλμ., τη μεγαλύτερη του φετινού πρωταθλήματος, και διεκδικώντας παράλληλα μία θέση στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα!
Έτσι, λοιπόν, πήραμε στα χέρια μας ένα αυτοκίνητο με... αγωνιστικές καταβολές, όπως είναι το Peugeot 207 Rallye, και έναν από τους μετρ των Αναβάσεων, όπως είναι ο Μάριος Ξανθάκος, και ξεκινήσαμε προς Τρίπολη μεριά...
Όταν υπάρχει μεράκι...
Η διαδρομή του Αχλαδόκαμπου δεν έχει αντίστοιχη ιστορία με άλλων Αναβάσεων του θεσμού. Για πρώτη φορά διεξήχθη το 1996 και το 1997, με την αρωγή της Καίτης Κυρίτση, ενώ στη συνέχεια επανήλθε στο αγωνιστικό προσκήνιο ως Ράλλυ Σπριντ με μήκος 10 χλμ. από το 2005 έως και το 2007. Φέτος, επιστρέφει στο θεσμό των Αναβάσεων, με τους ανθρώπους της Λέσχης, υπό τον πρόεδρο, κ. Νίκο Γιαννόπουλο, να έχουν τη διάθεση να ανεβάσουν τον πήχη ιδιαίτερα ψηλά. Το πρώτο στοιχείο που διαφοροποιεί την Ανάβαση Αχλαδόκαμπου, που φέτος είναι προγραμματισμένη για τις αρχές Ιουλίου, είναι καταρχήν το συνολικό μήκος της. Ο Σύνδεσμος Οδηγών Αγώνων, ο οποίος τα τελευταία χρόνια είναι εξαιρετικά δραστήριος, πήρε την πρωτοβουλία να προτείνει σε κάποιες από τις Λέσχες να διοργανώσουν όπου αυτό είναι εφικτό Αναβάσεις με μεγαλύτερο μήκος. Η Λέσχη της Τρίπολης ανταποκρίθηκε, και ο Αχλαδόκαμπος θα είναι η μεγαλύτερη Ανάβαση του φετινού πρωταθλήματος, με το συνολικό μήκος της να αγγίζει τα 5,3 χλμ. Ωστόσο, ο Νίκος Γιαννόπουλος και οι άνθρωποι της ΑΛΤ δεν έμειναν εκεί. Σε συνεργασία με το ΣΟΑΑ, γίνεται προσπάθεια να καλυφθούν οι απαιτήσεις-προδιαγραφές, για να ενταχθεί στο καλαντάρι του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος τα επόμενα χρόνια. Ποιες είναι αυτές; Κατ’ αρχάς, το πλάτος της διαδρομής, μια προϋπόθεση που ο Αχλαδόκαμπος πληροί. Κατά δεύτερον, η ύπαρξη χώρου ικανού να φιλοξενήσει τα motorhome και τις αγωνιστικές ομάδες. Από εκεί και πέρα, σε επίπεδο ασφάλειας, απαιτούνται συστοιχίες ελαστικών δεμένες μεταξύ τους, όπως και διπλή μπαριέρα. Ακόμα, η ποιότητα της ασφάλτου είναι ένα σημαντικό στοιχείο, αν και αυτή της διαδρομής έδειξε να διαθέτει αρκετά υψηλό δείκτη πρόσφυσης. Τέλος, μια καινοτομία που θα δούμε στο συγκεκριμένο αγώνα είναι και η σήμανση για τους αγωνιζομένους! Συγκεκριμένα, σε κάθε τυφλό σημείο θα υπάρχει ταμπέλα με τα μέτρα και τη στροφή που ακολουθούν, στα πρότυπα των αγώνων του Ευρωπαϊκού. Τα περισσότερα από τα παραπάνω στοιχεία η Λέσχη της Τρίπολης θα προσπαθήσει να τα εφαρμόσει από φέτος, έχοντας όμως να αντιμετωπίσει και το υψηλότερο κόστος, το οποίο θα αυξηθεί κατά 10.000-12.000 ευρώ. Σημειώστε ότι για τα 13 Κ (όπως αποκαλούνται οι στροφές στις Αναβάσεις) αλλά και τη γενικότερη διοργάνωση του αγώνα θα δουλέψουν το σαββατοκύριακο 2-4 Ιουλίου περισσότεροι από 60 άνθρωποι!
Ειδική διαδρομή!
Καλή η θεωρία, αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία, ως γνωστόν, είναι η πράξη. Ακριβώς για αυτόν το λόγο, βρεθήκαμε στην Ανάβαση του Αχλαδόκαμπου μαζί με το Μάριο Ξανθάκο, ο οποίος, εκτός από μέλος του ΔΣ του ΣΟΑΑ, παραμένει ένας από τους μετρ του είδους, έχοντας διακριθεί, τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, με τη συμμετοχή του σε αγώνες Αναβάσεων στη γειτονική Ιταλία. Έτσι, του δώσαμε τα πηδάλια του λευκού Peugeot 207 Rallye και από το δεξί κάθισμα απολαύσαμε τον τρόπο με τον οποίο ο Μάριος κινείται στο δρόμο. Ο ταλαντούχος οδηγός προσαρμόστηκε γρήγορα στο τιμόνι του Rallye και από την πρώτη στιγμή δεν έκρυψε τον ενθουσιασμό του για την τελευταία γενιά των «207» με σπορ γονίδια... «Στην καλή άσφαλτο είναι τρομακτική η πρόσφυση του αυτοκινήτου! Μάλιστα, σε αναγκάζει να αλλάξεις τον τρόπο που έχεις υπολογίσει να στρίψεις, έχοντας εξαιρετική κατευθυντικότητα. Παράλληλα, είναι πολύ φιλικό και σου προσφέρει σιγουριά. Ο κινητήρας είναι εξαιρετικά γραμμικός, έχει ροπή από χαμηλά, ενώ σε κάποια σημεία περνάς με μια μεγαλύτερη επιλεγμένη σχέση στο κιβώτιο, σε σχέση με ό,τι έχεις συνηθίσει. Το κιβώτιο δεν ενοχλεί, αλλά δεν ενθουσιάζει. Τα φρένα είναι ικανοποιητικά, ενώ, ύστερα από σκληρή χρήση, δείχνουν σημάδια κόπωσης. Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι πρόκειται για αυτοκίνητο που δεν προορίζεται για αγωνιστική χρήση...» Το κεντρικό θέμα συζήτησης, όμως, ήταν η διαδρομή του Αχλαδόκαμπου, η οποία ενθουσίασε το Μάριο Ξανθάκο: «Αποτελεί από μόνη της μια πρόκληση. Έχει εξαιρετική άσφαλτο και υψηλό δείκτη πρόσφυσης. Το φαρδύ οδόστρωμα σε ξεγελάει, και για αυτό απαιτεί μεγάλη συγκέντρωση από τον οδηγό. Οι φουρκέτες είναι διαρκείας, και αυτό τις κάνει ιδιαίτερα δύσκολες, αφού απαιτούν σωστή είσοδο και έξοδο. Παράλληλα, λόγω του συνολικού μήκους και της ιδιομορφίας που τη χαρακτηρίζουν, μοιάζοντας περισσότερο με ειδική διαδρομή, θέλει πολλές και καλές δοκιμές. Τέλος, θεωρώ ότι σημαντικό ρόλο θα παίξει και η φθορά των ελαστικών».
Όπως η Κύμη, έτσι και ο Αχλαδόκαμπος είναι μια Ανάβαση με στιλ ειδικής διαδρομής. Γεγονός που, από ό,τι έχουμε μάθει, ικανοποιεί τη μεγαλύτερη μερίδα των οδηγών, αν και σαφώς υπάρχουν κάποιοι που δε συμφωνούν με την ιδέα. Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι, για να αλλάξει κάτι, πρέπει να κάνουμε βήματα μπροστά. Και εντέλει αποδεικνύεται πως, όταν υπάρχουν άνθρωποι με όρεξη, μεράκι και -πάνω από όλα- διάθεση, όλα γίνονται, αποτελώντας στις περισσότερες περιπτώσεις παράδειγμα προς μίμηση._ Π. Τ.
Ο Μάριος Ξανθάκος περιγράφει...
Το πρώτο κομμάτι είναι κλειστό, με κάποιες φουρκέτες, ενώ στη συνέχεια η μέση ωριαία ανεβαίνει, όπου συναντάμε και πάλι φουρκέτες, αλλά και πιο ανοικτές και γρήγορες. Στο τέλος έχει περισσότερες διαδοχικές στροφές, οι οποίες είναι επίσης γρήγορες. Για το λόγο αυτόν, και ιδιαίτερα αν συνυπολογίσουμε το μεγάλο μήκος της ειδικής, ο οδηγός θα πρέπει να έχει διατηρήσει τα ελαστικά του σε καλή κατάσταση. Απαιτεί πολύ καλό ρυθμό, ενώ είναι δεδομένο ότι, αν ο αγωνιζόμενος χάσει την αυτοσυγκέντρωσή του, θα χάσει πολλά δευτερόλεπτα. Η μέση ωριαία θα είναι υψηλότερη από αυτήν των υπόλοιπων Αναβάσεων και, σε συνδυασμό με τα 5,3 χλμ. της διαδρομής, είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει πρόκληση για ανθρώπους και μηχανές.